Morris & me

Mag ik je even voorstellen: Morris, 58 jaar oud (oktober 1960).

Stuur aan de rechterkant, want hij is overgewaaid uit Engeland. En inmiddels aardig gesetteld op Hollandse bodem. Net zoals zijn baasje. Morris oogt als een schone dame maar rochelt als een ouwe kerel. Een beetje als Marianne Faithful, zeg maar.

Tien jaar geleden mocht ik Morris gratis ophalen in Dublin. Het was het begin van een avontuur dat meer aanloop nodig heeft, dus dat is voor een andere keer. Rijden in Morris is onbeschrijfelijk - ik voelde me de eerste dag on death row... een bizarre cocktail van angst en excitement, en met reden: ik zag door grote gaten in de bodemplaat de snelweg onder mijn voeten voorbijsnellen - als een filmlint dat in een oude cinema klapperend de spoel afrolt.

De bodemplaat was volledig doorgeroest. Morris bleek een Flinstones kar.


Zelfs de eigenaar van Minor Mania, een Morris garage in de Noordlondense wijk Mill Hill, wilde mij zijn eigen, bloedjemooie burgundy cabrio-versie doneren en mijn ouwetje rechtstreeks naar de schroothoop dirigeren. Ik weigerde. Morris was de mijne. Ik wilde deze, niet die.


Tot dat moment heb ik nooit geweten dat je kunt vallen voor een lap corroderend metaal.
Vrienden noemden me een romaticus, zeiden dat de realiteit vast minder rooskleurig zou zijn. Waar ze meer dan gelijk in kregen; de realiteit is minder rooskleurig. Maar juist daarom past Morris daar zo goed in. Morris is mijn held, terwijl hij evengoed Marmite had kunnen heten - love him or loathe him. Hij is leuk maar af en toe krijg ik ook een beetje buikpijn van ‘m. Dan wil ik van hem af.

Laat dat nou een stuk moeilijker zijn dan het klinkt. Deze auto blijkt een diepgaande metafoor voor het leven zelf. Soms op het randje ervan. Morris is filosofie op wielen.

De reden waarom ik tien jaar later een blog over mijn ouwe bolide begin, is omdat ik overmorgen een week op sleutelcursus ga. Deze blog zal voor mij hopelijk een mooi referentiekader zijn - een databank van alles wat ik onder de motorkap tegenkom. En jij mag het wel en wee volgen.


Dat roept om een theme tune. Wat dacht je van Madness. Welcome to the house of fun.

© Esther Gotink